Habitat Derneğinin öncülüğünde kurulan Ulusal Gençlik Parlamentosuna (UGP) Biga Kent Konseyi Gençlik Meclisini temsilen katıldığım zaman aldığım enerji harikaydı. Çok güzel deneyimler elde edip, yeni ilişkiler kurarak network çalışması gerçekleştirdim. Katılımcılar ile sohbet ederken bazılarının eğitmen olduklarını dile getirdiler. Merak edip sorduğumda farklı farklı branşlarda eğitmen olduklarını Habitat Derneğini ve farklı STK’ları takip etmemi söylediler. Üstelik belli bir ücreti yok. Üstüne eğitimin olacağı şehre giderken ulaşım ücreti ve konaklamayı derneğin karşıladığını duyunca daha cazip gelmişti. En dikkat çeken “Paramı Yönetebiliyorum” projesiydi. İşletme okuduğum için hem kendimi geliştirmek hem de CV’ye eklerim düşüncesi vardı. Proje Koordinatörü Mustafa ÖZER ile tanıştırdılar. Kendimi tanıtıp bende eğitmen olmak istediğimi bilgi almak istediğimi dile getirdi. Mustafa duyuruları takip etmemi ve eğitimi nasıl yaygınlaştırabileceğime dair sorular sorarak sohbet ilerlemişti.
Dedikleri gibi Habitat Derneğinin duyurularını takip ettim. 28 Kasım – 2 Aralık 2012 tarihinde Marmara Bölgesi için Çanakkale şehrinde eğitmen eğitimi yapılacaktı. Şansıma okuduğum şehir çıkmıştı. Farklı bir şehir görmek istemiştim ama olsun bu seferde biz ev sahibi oluruz diye düşündüm. Online başvuru formunu doldurdum. Daha sonra dernekten proje yetkilileri telefonla irtibata geçerek ilk elemeleri geçtiğimi şimdi ise telefonla mülakat olacağımı dile getirdiler. Sorulan sorulara tatmin edici cevaplar verdiğimi düşünmüştüm. Sonuçlar ise olumlu olması durumunda mail gönderileceğini söylediler ve beklediğim mail gelmişti.
Eğitmen eğitimi Çanakkale Akol Otel’de gerçekleşti. Ulaşım olarak en yakın gelen bizlerdik. Toplam eğitmenliğe kabul alan 15 kişiydik. Proje Koordinatörleri ve Eğitmenlerle beraber 21 kişiydik. Ulusal Gençlik Parlamentosunda (UGP) yaşadığım sıcak ve samimi ortam burada da vardı. Kimse birbirini tanımıyordu ama ilk başta yapılan tanışma oyunları ve güler yüzlü davranışlarla herkes kısa sürede birbiriyle kısa sürede kaynaştı. Tanışma oyunu çok renkli geçmişti. Herkes birer zarf alıp karşısına gelen kişiye uzatıp resmini çizmesini istiyordu. Her gelen bir kısım ekliyordu. Kimisi göz, burun, saç vs derken giderek şekilleniyordu. En son çalışma bittiğinde herkes kahkahalara boğuluyordu. Zarflara ismimizi yazıp duvarlara astık. Çekiliş sonucu herkesin bir gizli arkadaşı olacaktı. Yakalanmadan gizli arkadaşına hediyeler, notlar bırakabilecekti. Sadece gizli arkadaşımıza değil farklı zarflara da bu güzelliği yapabilecektik.
Eğlenceye ara verip eğitime başlamıştık. Önce proje ortakları hakkında bilgi aldık. Proje ortakları VISA Europe Türkiye, Birleşmiş Milletler (UNDP), T.C. Kalkınma Bakanlığı ve Habitat Derneği yer alıyordu. Ayrıca 22 Banka destekliyordu. Türkiye’de ilk kez finansal okuryazarlık konusunda kamu, sivil toplum ve özel sektörü bir araya getirmiştir. Türkiye’de 15-30 yaş arası gençler için, kişisel mali kaynaklarını bütçelemelerine ve finans hizmetlerini doğru kullanmalarına destek olacak bir eğitim sunmayı amaçlamaktadır.
4 gün boyunca ortalama eğitimler molalarla birlikte 8 saat sürüyordu diyebilirim. Hiç sıkıldığınız hissetmiyorsunuz. Oynatılan oyunları sonradan öğrendik ki katılımcıları hareketlendirmek ve onları da eğitime dahil etmek için yapılıyordu. Normal eğitimden çok farklıydı. Oyunlaştırma yöntemi veya drama yöntemiyle ilk defa eğitim alıyordum. İnteraktif geçtiğinden keyifli ve verimli geçiyordu. Gizli arkadaşlarımızdan gelen ufakta olsa hediyeler hepimizi mutlu ediyordu. Genel olarak eğitim konu başlıkları bütçem, harcamalarım, birikimlerim ve borçlarımdan oluşuyordu. Ayrıca sunum teknikleri ve energizerler üzerine bilgiler verilecekti.
Akşamları sohbet ediyorduk. Gerek eğitimi yaygınlaştırma gerek diğer gençlik projeleri üzerine konuşuyorduk. Yeri geliyordu goy goy bile yapıyorduk. Sanki bu insanları kırk yıldır tanıyordum. Yakın dostum Yavuz BORAZAN’ın doğum günü diye goy goy yapıp pasta kesmiştik. 3. Gün otelde değil de bu sefer akşam yemeğini dışarıda yemeye karar verdik. Çanakkale Yalova Restaurant’a gitmiştik. Keyifli geçen yemekten sonra yarın son gündü. 3 gün boyunca eğitmenlerimiz Mustafa ÖZER, Kazım HASIRCI, Muhammet UĞURLU ve Simge ÇAKIR konuları aktarmıştı.
Otele döndüğümüzde Öyle Bir Geçer Zaman ki dizisinden tanıdığım oyuncu Orhan ALKAYA ile karşılaştık. Ekip olarak izin isteyerek tanıştık ve bir süre sohbet ettik.
Son gün deneme yapmak ve heyecanımızı yenmek adına son gün bizler dağıtan bölümlere göre anlatım yapacaktık. Her çıkan farklı heyecanlanıyor ve dinleyiciler farklı uygulamalar yapıyordu. Kendi arasında konuşan, cep telefonun sesli de olması, uyuyanların olması gibi. Amaç burada eğitmenin katılımcıları tekrar eğitime kırmadan, incitmeden dahil etmesini sağlamaktı. Sahada bunlara benzer sorunlar yaşayacağımızı aktardılar. Eğitimlerimiz konferans şeklinde veya butik bir eğitim şeklinde olabilirdi. Tamamıyla tercihimizle alakalıydı. Eğitimde son olarak sene içerisinde en az bir defa Koordinasyon Toplantılarının olduğu aktarıldı. Proje ortaklarının üst düzey yöneticileri ve eğitmenler katılacaktı. Edindiğimiz dostlukları tekrardan görebilecek ve proje üzerine workshop yaparak hem projeyi hem de kendimi geliştirecektim.
İlk eğitimimi kendi üniversitemde vermek istemiştim. Hayallerimin arasında konferanslara gelen konuşmacılar gibi bir konuda çıkıp öğrencilere veya bir kitleye aktarmak istiyordum. Sanırım artık bu hayale çok yakınım.
Katılım Belgelerimizi alıp hatıra fotoğrafları çekildikten sonra otelden ayrılacaktık diye planlarken. Sağanak yağmur yağışı başladı. Eğitime katılan Hande KILIÇ’ın Çanakkale’de okuyan arkadaşları vardı. Onlarda gelmişti. Onlardan biri Uğur CİVELEK evine davet etti. Yağmur dindikten sonra gidersiniz diye. Davet üzerine gittik. Uğur değişik biriydi ama iyi birine benziyordu. Her gün dünyanın birasını içerdi fakat çocuk sarhoş olmuyordu. Sünger gibi emiyordu. Hande tanıyor diye bizde gittik. Yağmur dinmedi. Çocukta ısrar etti kalın bende diye. Israr üzerine herkes evde kaldı. Çocuğa karşı ön yargım var demiştim ya üstüne yataklar hazırlanırken Uğur bana geldi sen benim odada benim yatakta demesiyle ben daha da garip oldum. Yavuz’da veriyor gazı dikkat et kendine filan deyince. İyice tırstım. Neyse odada kaldım. Sabah oldu ve abarttığımı fark ettim. Çocuk iyi niyetine yatağını verdi. Daha ne olsun. Günahını aldım ve mahçup oldum. Sonuçta oda beni tanımıyor dedim. Öyle böyle derken artık herkes evlerine dönmek için herkes yola çıkmıştı.
